*Dedykuję wnukom*
Moja wnuczka- to ‚Alutka’.
Ala chociaż jest, – milutka,
Już się dąsa , już się sroży,
Chce by Jej buciki włożyć.
Chce wyruszyć na spacerek.
Płaszczyk? Zbędne ceregiele,
Ma być zaaaraaz, Ma być – JUŻ,
-„dziadkuuu, Ty się z miejsca RUSZ,
Zwlekać, dziadek „nie ma prawa”,
JA chcę- TERAZ , na plac zabaw!!
-nie zapomnij też zabawek,
no i …nie guzdrz się tak dziadek!
-Dziadku,- ty się lepiej skup,
Bo jak nie….
tu buźka w ciup.
i… loczkami mi potrząsa.
A ja co?,
– Przygryzam wąsa,
(by nie buchnąć gromkim śmiechem),
i.. zabieram tę pociechę,
(z bratem Julkiem), na plac zabaw.
Oni w pląsach, – Ja, –„w obawach”
(z lekkim przerażeniem zgoła),
-czy ich upilnować zdołam?
To są dzieci pełne werwy,
(Stąd obawy, i stąd nerwy),
To niemal-że : „dwa żywioły”
Biegnąąą, -aż furkoczą poły,
Okrążając wszystkie drzewa,
Julek z prawej, Ala z „lewa”
Cieszą szkrabów te przeszkody,
Skaczą i pędząąą…. z wiatrem w zawody,
Mogą tak ganiać od świtu, do zmroku,
To jak JA, mogę dotrzymać im kroku?
Chcąc nie chcąc, biegnę,-za Alą i Julkiem,
I wkońcu..do celu docieramy…w czwórkę!
Tu, przy placyku,(nareszcie!)-postoję! !
– Zaraz…
Dotarła Nas czwórka?
Przecież biegło nas -TROJE !
…
– Och!~ przy tych wnukach,
To zwykłe zjawisko,
-Gdyż JA ,
dobiegam, (jak zwykle)
z… ZA-DY-SZ-KĄ.
I teraz z NIĄ stoję!
(Zwykle pod kasztanem)
Przy ulicy: -„DOROŻKI”
– tej: „ZACZAROWANEJ”!
Chociaż postacie tych wersów pomarły,
Nie ma też ILDEFONSA i „Srebrnej” Natalii,
I sporo rymów -uleciało z głowy,
-Gdy natężę zmysły,
– „usłyszę”- podkowy, turkot kół dorożki, i strzelanie bicza.
Gdyż ducha Konstantego ma w sobie TA ulica,
Zadumana i nocą, i gdy słońce świeci,
Czarująca tak samo jak Dzieci moich dzieci.!
*
Za godzinę znów ” wyczyn”,(wracanie do domu).
Lecz ja moich wnucząt nie oddam(!). Nikomu!
Jest cena za ich szczęście?.. Wystarczy tylko słowo…
Uwielbiam te dwa szkraby! Poręczę To głową.
Maj.2008r. (-)Publiciush.
Publiciush (connemara) 